Φραντζέσκα Άβερμπαχ

Γράφω αγάπη μου

για όλες εκείνες τις μέρες

που τρώγαμε τα χέρια μας με ήλιο

και κραυγές

για εκείνο το χειμώνα

που σταμάτησα να γράφω με λέξεις

έπιανες τα δάχτυλα μου

κι αυτό αρκούσε

για να γνωρίσεις ένα καινούργιο κόσμο.

Γράφω γιατί ουρλιάζω.

Φεύγω.

Αμφισβητώ.

Ανελέητο το στήθος μου τα πρωινά,

κραυγάζει,

μικραίνει η ρόγα της αφέλειας.

Εαν ήταν αλλιώς,

οι λέξεις θα πετούσαν,

δε θα μίλαγα για το άδικο,

άδικο

άδικο

πάντα ένα άδικο

ν' αρρωσταίνει τις μέρες μας

Τίποτα δε κατάφερα.

Μόνο με τη ποίηση

που κι αυτή

μισή είναι τώρα πια.

Σβήνω τα γράμματα,

πονάει η στίξη..