Φραντζέσκα Άβερμπαχ

Ζω τις άγριες μέρες

μέσα σε σκόνη και μαύρα γράμματα,

γκρίζος πυρετός τα πέλματα μου,

χορεύω με το χρώμα που κοιτάγαμε παιδιά

το κορμί μου έχει γεμίσει με φθορά

και δε το' θέλω.

Θα μπορούσα να ουρλιάξω με την απουσία

όμως δε θα' ναι όμορφη η φωνή μου.

Περιμένω,

όμως σπάνια αλλάζουν τα πράγματα

δυστυχές μα

τούτη την αλήθεια κρατώ καλά.

Ζω τις άγριες μέρες,

πάνω μου φωνάσκουν όλες οι επιθυμίες που φυλάξαμε παλιά,

κάποτε φώτιζαν οι δρόμοι

οι έφηβοι τρέχαν σαν αηδόνια μες το στήθος μου

γαμούσα ελεύθερα

τώρα δεν..

Είμαι πολύ νέος για να μπορέσω ν' ανεχτώ

τις βροχερές μέρες που έρχονται

κι όπως γίνεται συνήθως όλοι λείπουν,

τα ποιήματα περπατούν στην άνοιξη

-βαριά αυτή η επιθυμία-

Με φυλακίζουν οι μέρες που δε ζήσαμε μαζί,

στον ήλιο και στο μαυρισμένο μέτωπο.

Ρίχνω τις βόμβες μακριά απ' τον κρόταφο μου.

Κοιτάω τριγύρω,

κανέναν δε γνωρίζω,

κι όταν κοιτώ το κόσμο
είμαι ο άλλος που δεν αγάπησες.