Ηλέκτρα Λαζάρ

[γράφω] ;
αλλά νέμω
γλύφω τα δάχτυλα     που   χρόνια 
μασουλάγανε η μανούλα      και ο πατερούλης 

αλλά ουρλιάζ[ω]
πρώτα ο κυνηγός    το   κεφάλι       θέλω να πω ο συμβολισμός 
η ετυμολογική μπούρδα της ζωής μου 
σκίζω πάνω τις καμπάνες 
τρώγομαι [;] για το ποιους θα χωρέσει   το χαρτί 
αλλά πουλάω 
τις λέξεις σε τιμή ευκαιρίας
τις λέξεις 
θέλω να πω
σε τιμή
ευκαιρίας
για το αρχαιότερο σωζόμενο ζώο της ψυχής μου

αλλά κατηγορώ 
και με αυτό σβήνω τις μπλε γραμμές 
που απ’το σχολείο με πνίγανε οι πουτάνες
το σκοτάδι λέω           θέλω 
να πω 
τη μάνα λέω

το λιμάνι απάνω μου 
το αίμα στα χέρια μου 
αλλά ξεπαστρεύω 
για το αίμα στα χέρια μου 
και όλες αυτές οι λεξούλες 
φθώγκοι και ίτα  το ντζ
(και όχι το τζ)              πώς να έχουμε περισσότερα φονιεdα  
κοίτα πώς θα έχουμε περισσότερα φωνήεντα
ισοσύλλαβα

για να τις πνίξουμε όλες 

αλλά όλα τα άγραφα 
άνισα 
κατά το πρώτο ξημέρωμα
ασχημάτιστα 
και δεν αγωνίζομαι 
με χτυπάνε οι μέρες 
μέρα δαγκώνουνε μένα οι σφήκες
σε κουτί κλείνομαι
κλείνομαι σαν κράμα
βυσσοδομώ

μα   γ ρ ά φ ω