Ποιοι είμαστε;

Το 2014, συναντηθήκαμε στο Ποιητικό Εργαστήρι του Ιδρύματος Τάκης Σινόπουλος. Ένα χρόνο μετά, δημιουργήσαμε την ομάδα ποίησης «Σκάσε αηδόνι»[1] από τη βαθιά ανάγκη μας για ελευθερία έκφρασης, καλλιτεχνική ζύμωση και λόγο-παίγνια. Μέσα από ποιητικά παιχνίδια, καταφέρνουμε μια ουσιαστική επικοινωνία υπερβαίνοντας τις διαφορές και τη διαφορετικότητά μας.

[1] στίχος του Ν. Καρούζου


Τετάρτη 30 Σεπτεμβρίου 2015

Μαρουσώ Αθανασίου

Γυναίκα Ι


Γράφεις λέξεις
Διαβάζεις μάνα.
Μάτια κρυμμένα πίσω από τζάμια
Και μπογιές
-Δεν ξέρω το χρώμα τους.
Στηρίζεις το κεφάλι σου στα χέρια
Τα χέρια σου στα γόνατα
Κι εκείνα μπήγουν τις πατούσες σου στο πάτωμα.
Άλλοτε στο ένα σου χέρι ένα τσιγάρο
Που μια καπνίζεις
Μια φέρνεις βόλτα κι ακουμπάς με τον αντίχειρα τη μύτη σου.
Για το άλλο χέρι – κανείς λόγος.
Πάντα βαθιά κρυμμένο μες την τσέπη.
Θαρρώ εκεί μέσα μαθαίνεις να μετράς
Ψάχνοντας συλλαβές και λέξεις.
Αυτά είδα και άλλα δε θα πω.


Γυναίκα ΙΙ


Τα χέρια σου
-όταν μιλάς-
Κινούνται σαν ν’ αγγίζουν.
Σαν να ζητούν να πιάσουν το φευγιό
Και να το φέρουν πίσω.


Γυναίκα ΙΙΙ


Εύθραυστη
Λεπτεπίλεπτη
Με τρόπους – φαντάζομαι γαλλικά και πιάνο.
Αγγίζει τα αντικείμενα με χάρη μπαλαρίνας.
Κι αυτά το ίδιο εύθραυστα.
Τη σκέφτομαι καμιά φορά
Σ’ ένα καρέ μακρινό.
Το φόρεμά της ν’ ανεμίζει στη θάλασσα
Κι εκείνη με τα χέρια λυγισμένα
Να κρατάει στο κεφάλι της
Ένα καπέλο ψάθινο.
Μέχρι κι έναν αναστεναγμό ακούω.
Μυρίζοντας τη θάλασσα.
Μάτια κλειστά, φυσικά.
Αυτό στα δεξιά.
Στα αριστερά μία σκιά.
Δε θα κοιτάξω.


Άντρας Ι


Είμαι εγώ.
Φύση. Θέση. Ιδιότητα.
Αποποιούμαι την ιστορία
Επαναστατώ στη σκόνη
Και αγορεύω.
Ήσυχα.
Δίπλα μου ένας Χριστός.
Ποζεράς κι επικίνδυνος.
Δεν αστειεύεται καθόλου.
Κάθε τόσο μου ψιθυρίζει στο αυτί ένα «μη».
Κάνω πως δεν ακούω. – Ακούω.
Μοιράζω διαδρομές και τραίνα.
Όταν με βλέπουν.
Όταν δε με βλέπουν
Αγγίζω τον εαυτό μου κανιβαλικά.
Μέχρι να μ’ ακούσουν.
Αν μ’ ακούσουν.
Αν.

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου