Αντώνης Γκρίτσης

Στη μέση του δρόμου                             

Άπραγος
ανειδίκευτος
ανικανοποιητής
Μπροστά του
ένα αλωνάκι λέξεις
ξαπλωμένες στο βλέμμα του
"Ως εκεί που χαράζει κι ως όπου βυθά"

Απέξω νεράκι μαθημένη έχει την πηγή
όμως αρπαχτικά πουλιά τα σπουργίτια των πόλεων, είν' η αλήθεια
Κι υψώνονται ανορθόγραφα περυστέρια
Μέσα στο κάτω κεφάλι του

«Όλο πιο γλυφό νερό το γλυφομούνι σου, αγαπημένη μου, στάζει
με μεθας και
ανδρόγυνες φαντάζομαι πολιορκητικές μηχανές
ξεθεμελιώνουμε την άσφαλτο σάρκα
δε σε χορταίνω
Σκοτώνουμε και ξαναζούμε το προπατορικό τους αμάρτημα
Αχ κι εκείνοι, ψυχή μου, μας καμαρώνουνε»

                                                    ~

Πορτραίτο

Αν ένας τρόπος είναι η απάντηση

ο άλλος είναι η σιωπή

ένα ζευγάρι σκουλαρίκια ζυγαριές φοράς

να μην πληγώνεσαι απ' τους ανθρώπους

που κρεμαστήκανε από τα αυτιά σου

                                                     ~

Άτιτλο

Πρέπει να είμαστε καλά παιδιά

Αφού δε μπήκαμε στον τάφο του πεθαμένου

Πρέπει να δέσουμε γερά σχοινιά

Απ’ το ταβάνι του κρεμασμένου

Αν έξω από τη μάντρα του κοιμητηρίου μας καλέσει η ζωή

Εμείς πρέπει να αρνηθούμε το όνειρο.

Μα γιατί δε γίνεται κανένα σεμινάριο νεκροθαπτικής;

                                                     ~
 
Παράφωνο

Δε μοιάζουμε

μα με καλύπτει

φύλλο συκής

το φύλο σου

Σε ντρέπομαι

θα 'θελα να χα κι εγώ

χαρίεσσα όψη

λέξεις ντυμένες στην πένα

για να σε τραγουδήσω

Ανόργανος,

χωρίς πρόσοψη

σκεπάζω με πέπλο μυστηρίου

το πλευρό που μοιραστήκαμε

σαν άσκηση για δύο νέους

πρωτόπλαστους.