Φραντζέσκα Άβερμπαχ

Σκοτώνοντας μια σκέψη σε βαθμό ποιήματος (στίχος: Δημήτρης Μαύρος)

Σε άκουσα,
βγήκα τραυματισμένη 
απ' το άσπρο μου δωμάτιο,
φυσούσε
μου φίλησες τις πέτρες
που είχα αφήσει στο λαιμό.
Κοιτούσα
την ερημιά στο δρόμο.
Και ουρλιάζανε τ΄αηδόνια,
γ' αυτό πιστεύω πως σε άφηνα:
για να μάθεις το καλύτερο.
Είπα
θα φύγω νωρίς τ' απόγευμα
να μη κουράζονται τα χέρια
και η αναπνοή σου
αλλά στον εαυτό μου
βλέπω φάντασμα.
Μου φέρνες
-τί νύχτα ήταν στ' αλήθεια-
καινούργια λόγια,
κι εκεί που κοιμόσουν
ως συνήθως κοντά στην απουσία
έφυγα,
γ' αυτό πιστεύω πως σε άφηνα:
για να μάθεις το καλύτερο.