ΠΕΘΑΙΝΟΥΝ ΟΙ ΠΕΤΑΛΟΥΔΕΣ ΑΠΟ ΣΚΟΤΑΔΙ;
Πάνε χρόνια που μεγάλωσα, ούτε θυμάμαι πόσα. Τώρα μπορώ με δυσκολία να περπατάω στο δρόμο και με ευκολία να φτύνω φλέματα δίπλα μου χωρίς να με νοιάζει ποιος βλέπει και ποιος όχι. Το ίδιο και με τις μύξες. Με τους εμετούς δεν είναι το ίδιο, γιατί δεν κάνω πια εμετούς. Ό,τι ήταν να βγάλω το έβγαλα, τώρα μόνο βάζω. Βάζω γάντια για το κρύο από το φθινόπωρο και μπότες πριν αρχίσουν οι βροχές. Η πρόληψη είναι η μεγίστη των αρετών. Τώρα δεν υπάρχει ανάγκη να αρρωσταίνω. Δεν έχω από κάποιον να κρυφτώ, ούτε λόγους για να μη σηκώνομαι από το κρεβάτι. Γι’ αυτό ξυπνάω πριν βγει ο ήλιος, ντύνομαι ζεστά, χειμώνα καλοκαίρι, και περιφέρομαι στους δρόμους. Ο δρόμος είναι προέκταση του σπιτιού μου, η αυλή μου σα να λέμε. Τα παγκάκια είναι προέκταση του σαλονιού μου, μαζί με τα πεζούλια, αλλά από κει δυσκολεύομαι να σηκωθώ και δεν τα προτιμάω. Κι εσύ που περνάς από δίπλα μου, τι νομίζεις πως είσαι; Φιλοξενούμενος είσαι. Γι’ αυτό καμιά φορά, όταν έχω τίποτα στις τσέπες μου, απλώνω το χέρι μου και σου προσφέρω. Χαρτιά περιτυλίγματος, κορδέλες, πέτρες που μάζεψα και φύλλα, κι αν είσαι τυχερός, φτερά από βιαστικά πουλιά. Αυτό σπανίζει κι έχει τη σημασία του. Είναι χαρά μεγάλη να φεύγουν οι φιλοξενούμενοί σου πετώντας.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου