Νύχτα θέρους
Αδειάζω ένα σπασμένο
φεγγάρι
στο κρεβάτι μου.
Μετράω τις τραγικές
διαστάσεις του.
Ζυγίζει ένα μήλο
δαγκωμένο,
έναν εσταυρωμένο κι
ένα βαλσαμωμένο
πουλί
στο προσκεφάλι,
διάττοντες αστέρες
που ιονίζουν
τα σεντόνια
το χάος που
ανασαίνει πιο καλά ανάσκελα.
Το κουβαλάω στην
πλάτη όλη μέρα.
Να γιατί γέρνω κάθε
καλοκαίρι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου