KATAKTA THN HTTA
αν με φοβίζει κάτι
είναι πως το σώμα μου
θα με πεθάνει
πάει καιρός που δεν το φρόντισα
πίνω καπνιζω
ακόμη και τώρα
το σώμα μου
καραδοκεί
μέσα στους στίχους
σαν τον εχθρό στα χαρακώματα
ιδρώνω
πετώ στο πάτωμα το δέρμα
και φοβάμαι
αύριο πάλι θα ξυπνώ
σ' αυτό που δε χωράω
αυτό το σώμα
μια κατηφόρα σε τοίχο
με πάει άλλες φορές γελώντας
άλλες κλαίγοντας
άλλες γυμνός μπροστά σ’ενα καθρέφτη
χωρίς φρένα
μια κάθοδος
κι ύστερα κοιτώ τι σχήματα
το αίμα μου θα πάρει
ποια διαδρομή θα βρει
μακριά από μένα
μακριά
που θα γλιστρήσουν οι λέξεις
σε ποιές σελίδες
χωρίς να αλλοιώνεται
το μόνιμο μου θέμα
να υπάρχω απελπιστικά
κι όλα αυτά τα αγάλματα
σώματα
που τόλμησαν ν’αγγίξουν το φεγγάρι
και πέτρωσαν
δεν αντέχει το αίμα μας
τον θάνατο
δεν αντέχει το σώμα μας
την ακινησία
και η κίνηση μας φέρνει
κοντύτερα στο τέλος
και είναι φορές αλίμονο
τα νεαρά μάτια
που χαρίζουν τόση ομορφιά
σε αυτό το τέλος
στρώνουν ουρανό στο χώμα
κι επάνω του
ξαπλώνουν να ονειρευτούν
το σώμα να λιώνει
την ανάσα πνιχτή
καμπάνα στον αέρα.
Αυτό είναι άλλωστε
μια πρώτη κατάκτηση
ν' αυθαδιάζει κανείς στη σάρκα
ν’ αυθαδιάζει κανείς στην σάρκα
είναι και η πρώτη ήττα
το πρωτο άλμα στο κενό
χωρίς το σώμα για σκοινί
έτσι επανερχόμαστε στην κάθοδο
γελάω
στο θάνατο δεν μας ακολουθεί ποτέ
αυτό το σώμα
μας ξεγέλασε
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου