Salvador Dali, Anthropomorphic Chest of Drawers
(1936)
ΑΝΑΣΤΑΣΗ
Δεν φοβάμαι το θάνατο
τη φθορά φοβάμαι
και βλέπω κάθε βράδυ
το ίδιο όνειρο-
Με λινό κουστούμι
και γραβάτα στο
λαιμό, χαλαρά δεμένη,
Δεν φοβάμαι το θάνατο
τη φθορά φοβάμαι
και βλέπω κάθε βράδυ
το ίδιο όνειρο-
Με λινό κουστούμι
και γραβάτα στο
λαιμό, χαλαρά δεμένη,
στις
ράγες των τρένων
ανήσυχα βαδίζω.
-Η φυγή είναι η πιο εθιστική επιλογή.-
ανήσυχα βαδίζω.
-Η φυγή είναι η πιο εθιστική επιλογή.-
Το
πρώτο βράδυ τ' αριστερό μου πόδι
με
κυνηγάει
Το δεύτερο βράδυ η κοιλιά μου
σχηματίζει το πρόσωπό σου
διαλυμένο
το λαίμαργο σου στόμα
ανοιγοκλείνει απειλητικά.
Το τρίτο βράδυ
πεθαίνεις μαζί μου.
Το δεύτερο βράδυ η κοιλιά μου
σχηματίζει το πρόσωπό σου
διαλυμένο
το λαίμαργο σου στόμα
ανοιγοκλείνει απειλητικά.
Το τρίτο βράδυ
πεθαίνεις μαζί μου.
Ανασταίνομαι τρεις φορές.
Τ' αριστερό μου πόδι αναπηδά πέρα
κρατά το ίσο
και ανασταίνομαι
ξανά και ξανά.
Απ' τα μεγάφωνα
Τ' αριστερό μου πόδι αναπηδά πέρα
κρατά το ίσο
και ανασταίνομαι
ξανά και ξανά.
Απ' τα μεγάφωνα
ακούω
τη φωνή μου
στο σταθμό των τρένων
κρεμιέμαι απ' τη σφυρίχτρα του σταθμάρχη
και ταλαντεύομαι.
στο σταθμό των τρένων
κρεμιέμαι απ' τη σφυρίχτρα του σταθμάρχη
και ταλαντεύομαι.
Πόσο ενδιαφέρον είναι να σμίγουν δύο φωνές σε ένα ποίημα, ιδιαιτέρως όταν έχουν τέτοια αρμονία!
ΑπάντησηΔιαγραφήΧρυσούλα μου, σε ευχαριστούμε από καρδιάς για το γλυκό σου λόγο.
ΑπάντησηΔιαγραφή